#1 Okresy w historii Japonii.

Witam wszystkich ponownie na moim blogu. Dziękuję bardzo za tak duży odzew pod ostatnim wpisem. Dzisiaj skoro już Walentynki za Nami chciałabym powrócić do historii Japonii. Mam w planie przez najbliższe kilka wpisów opowiedzieć Wam co nieco o okresach w historii Japonii. Mam nadzieję, że Was nie zanudzę, a moje posty będziecie czytali z samą przyjemnością. Nie przedłużając...

Więc jednym z pierwszym okresów o jakich mi wiadomo był okres Asuka - w historii kraju Kwitnącej Wiśni pojawił się on w latach 538-710. Wraz z okresem Kofun jest określany mianem okresu Yamato. W tym właśnie okresie na terenie Japonii powstało czterdzieści sześć świątyń buddyjskich, a znowuż Japończycy nauczyli się od imigrantów techniki wyboru laki, farb olejnych, a także papieru. Naród ten wykształcił własnych rzemieślników oraz artystów. W życiu kulturalnym dworu zaczęła odgrywać poezja, zaraz obok sztuk plastycznych.

Najważniejsze wydarzenia z tego okresu

› wprowadzenie buddyzmu (538 lub 552 r.), ustanowienie go oficjalną religią państwową (594 r.)

› wprowadzenie systemu datowania nengo w 645 r. – pierwszym nengo było Taika

Reformy polityczne:

• Konstytucja Siedemnastu Artykułów (604 r.), reforma Taika cesarza Kotoku (646 r.)

• Kodeks Omi (668-671)

• Kodeks Kiyomihara (681-689)

• Kodeks Taiho (702 r.)

Cesarskie edykty były napisane, a następnie sponsorowane przez szkoły konfucjańskie na dworze Yamato. Stanowiły one podstawy japońskiego systemu cesarskiego, a także rządzenia. Zgodnie z tymi reformami władcą nie był już – jak do tej pory – przywódca klanu, ale cesarz - tenno, który rządził z woli niebios oraz posiadał on całkowitą władzę. Zgodnie z tymi edyktami od tej pory Japonia nie składała się z oddzielnych krain, ale z prowincji cesarskich, które były kierowane przez scentralizowany aparat administracyjny. Niektórzy dopiero od tego czasu datują powstanie Japonii.

SZTUKA

Okres ten charakteryzował się gwałtownym rozwojem architektury oraz sztuki związanej z buddyzmem. Rozwój na szeroką skalę budownictwa sakralnego przyczynił się do importu nieznanych w Japonii technik plastycznych i kanonów estetycznych. Głównymi przykładami architektury tego okresu są świątynie Asuka-dera, Horyu-ji i Shitenno-ji. Sztuka późnego okresu Asuka wydzielana jest zazwyczaj jako osobna epoka, zwana Hakuho.

Asuka-dera

Horyu-ji

Shitenno-ji

Drugim okresem o którym coś wiadomo jest okres zwany Azuchi-Momoyama. Jest to okres przypadający na lata 1568-1603. Nazwa tego okresu pochodzi od rezydencji dwóch ludzi, którzy pierwsi w historii rozpoczęli proces jednoczenia całego kraju - Hideyoskiego Toyotomi oraz Nabunagi Ody.

Teraz chciałabym co nieco opowiedzieć o owych dwóch personach. Pierwszy z nich Nabunaga, który pochodził z prowincji Owari zarządzał znacznie mniejszą siłą. Jednak mimochodem okazał on się bardzo dobrym dowódcą. Jako 26-latek (1560 r.) pokonał on wojska klanu Imagawa. Osiem lat później wkroczył do Kioto, gdzie to znajdowały się siedziby sioguna, a także cesarza. W tym samym też roku dzięki to wyposażeniu swoich żołnierzy w muszkiety (gładkolufowa broń palna długa, ładowana od wylotu lufy czyli odprzodowo, kalibru od 13 do 25 milimetrów) pokonał Nabunaga armię Katsuyoriego Takedy w bitwie pod Nagashino.

Owy człowiek w 1573 roku pozbawił władzy ostatniego z shogunów Ashikaga. Wojska jego posuwały się na zachód i rozpoczęły podbój ziem rodu Mori (najsilniejszy w tamtym rejonie ród). W tym samym czasie wrogo nastawiony do religii walczył w centralnej części Honsiu ze stawiającymi opór mnichami buddyjskimi. Nabunaga pokonał bogatych mnichów, chociaż stanowiło to ogromny problem tym samym wpisując się do historii jako bezwzględny władca. Mimo wszystko nie doprowadził on jednak do zjednoczenia kraju. Został zmuszony od do popełnienia samobójstwa w 1582 roku oblężony przez wojska wcześniejszego sojusznika Mitsuhide Akechiego. Do tego momentu opanował 33 z 66 historycznych prowincji japońskich, ale nie jest to potwierdzona liczba.

Śmierć Nabunagi sprawiła, że wybuchła walka o spadek po dyktatorze. Wygrał ją człowiek o jeszcze silniejszej osobowości - Hideyoshi Toyotomi. Jest to jeden z niewielu przykładów – w podzielonym na klasy społeczeństwie japońskim – awansu z nizin społecznych na sam szczyt władzy. Mając 15 lat opuścił swój dom rodzinny, po czym rozpoczął karierę wojskową. Szybko awansował. Został głównym sojusznikiem Nabunagi w latach siedemdziesiątych. Kontynuował on podboje Ody: zajął Sikoku oraz większą część Kiusiu. Ostatnią przeszkodę na drodze pokonał w końcu w 1590 roku - był to ród Hojo.

Zajmował się także reformacją kraju. Nałożył na daimyo (wpływowi władcy ziemscy) podatek liczony nie od powierzchni ziemi, a od wysokości zbiorów ryżu tzw. kokudaka. Również stale prowadzono akcję rozbrajania mnichów oraz chłopów. Tylko samurajowie mogli posiadać broń. Z upływem lat Hideyoshi stawał się coraz żądny władzy, a także pewny siebie. Nie wystarczało mu podbicie całej Japonii. 

W 1592 roku rozpoczęła się wyprawa Japończyków na Koreę. Początkowo wszystko szło zgodnie z planem, jednak efekt końcowy okazał się klęską, ponieważ Koreę wspierały Chiny. Nagle wszystkie marzenia o imprerium legły w gruzach. Ostatnie miesiące swojego życia poświęcił zapewnaniu swemu synowi dziedzictwa. Była to naprawdę desperacka walka. Po jego śmierci wybuchła kolejna wojna domowa. Kolejny z byłych generałów Nabunagi - Ieyasu Tokugawa triumował. Dał on początek nowej dynastii sogunów, która rządziła aż przez 250 lat. Był to okres w dziejach Japonii o nazwie Edo (1600-1868), ale o tym okresie dowiecie się dopiero w następnym wpisie. 

Mam nadzieję, że przyjmiecie dobrze tą serię wpisów i z przyjemnością będziecie zerkać na mój blog czy przypadkiem nie ma kolejnego wpisu. Tymczasem życzę Wam spokojnego dnia bądź nocy! Pozdrawiam serdecznie, pa.